Όταν ήμουν παιδί, κυρίως τις Απόκριες, μικροί και μεγάλοι αυτοσχεδιάζαμε. Τυλίγαμε ένα σεντόνι και παριστάναμε το φάντασμα ή αλλάζαμε φύλο, φορώντας ρούχα του άλλου φύλου. Βάφαμε το πρόσωπό μας με καπνό ή κάμελ, ή το πιέζαμε μέσα σε μια νάιλον κάλτσα έτσι ώστε να παραμορφωθεί. Αυτή η παραμόρφωση δεν είχε καθόλου να κάνει με την ομορφιά. Αντιθέτως μάλιστα.
Γράφει η Λένα Κορομηλά
Αργότερα, ήταν εύκολο να βρεθεί μία έτοιμη στολή, από τα πιο ευτελή υλικά μέχρι τα πιο πολυτελή, που συνοδευόταν συνήθως και από την ανάλογη μάσκα. Σε μεγάλη ζήτηση επί παραδείγματι, η Μαρία Αντουανέτα, η Κλεοπάτρα, ο Καίσαρ ή ο Μπάτμαν.
Η παραμόρφωση, σε συνδυασμό πολλές φορές με την Τέχνη, είχε συντελεστεί. Βέβαια, το στοιχείο του αυτοσχεδιασμού είχε χαθεί. Όχι όμως σε κάθε περίπτωση.
Ήδη, το 1919 ο Μαρσέλ Ντυσάν παρουσίασε την Μόνα Λίζα με μουστάκι.
Το 2021 γνωστός εικαστικός, με την επικαιροποιημένη ψηφιακή προσθήκη μιας μάσκας, κυκλοφορεί μία σειρά πειραγμένων έργων τέχνης, όπως οι σούπερ σταρ, Μόνα Λίζα, Το κορίτσι με το μαργαριταρένιο σκουλαρίκι, Η Γέννηση της Αφροδίτης.
Μπορεί η Τέχνη να ελαφρύνει τον άνθρωπο από το βάρος της σκληρής πραγματικότητας;
Ο Τολστόι είχε πει, «Η ομορφιά θα σώσει τον κόσμο».
Η Σταρ της όπερας Νετρέμπκο, φορώντας μία όμορφη αναγεννησιακή μάσκα, δήλωνε. «Είναι έγκλημα κατά της υγείας, της φωνής, των πνευμόνων και της καρδιάς. Προσωπικά διαμαρτύρομαι και αρνούμαι να το κάνω».
Με το που ξύπνησα, φόρεσα την μάσκα μου και έφυγα για προπόνηση. Κλειδιά δεν είχα πάρει, κάποιος θα βρισκόταν να μου ανοίξει. Όταν έβαλα το χέρι μου στην τσέπη για να πιάσω το κινητό, είδα πως το είχα ξεχάσει.
Στερέωσα καλύτερα την μάσκα μου. Η Αφροδίτη είχε προσαρμοστεί τέλεια στην πραγματικότητά μου.
Το όμορφο κεφάλι της, εκεί που φύτρωνε η μύτη μου, τα μισοκρυμμένα γυμνά στήθη της στα ρουθούνια μου, το ελάχιστα καλυμμένο από την πυρόξανθη κόμη γυμνό αιδοίο της, στο στόμα μου. Ο υπόλοιπος καμβάς απλωνόταν στο πρόσωπό μου χωρίς κανένα ψεγάδι.
Στο δρόμο συνάντησα έναν άνδρα με μάσκα που απεικόνιζε την Μόνα Λίζα. Χαιρετηθήκαμε, πιάσαμε κουβέντα. Είχαμε τόσα κοινά να μοιραστούμε.
